Καλεσμένος μας είναι ο συγγραφέας Θεόδωρος Γρηγοριάδης με τα βιβλία του «Ζωή μεθόρια», μυθιστόρημα, και «Η νοσταλγία της απώλειας», διηγήσεις, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης γεννήθηκε στο Παλαιοχώρι Παγγαίου Καβάλας το 1956. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, δίδαξε στη δημόσια εκπαίδευση και συνεργάστηκε µε τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών διοργανώνοντας λογοτεχνικά σεμινάρια. Έχει γράψει έντεκα μυθιστορήματα, τέσσερις συλλογές διηγημάτων, µία νουβέλα, ένα αφήγηµα και έναν σκηνικό μονόλογο. Το μυθιστόρημα «Ζωή μεθόρια» τιμήθηκε µε το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2016. «Το τραγούδι του πατέρα» κέρδισε το Βραβείο «Νίκος Θέµελης» 2019 του περιοδικού Ο Αναγνώστης. Το μυθιστόρημα «Αλούζα, χίλιοι και ένας εραστές» μεταφράστηκε στα αραβικά (2017) και η συλλογή διηγημάτων «Γιατί πρόδωσα την πατρίδα µου» στα δανέζικα (2021). Είναι µέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Λίγα λόγια για τα βιβλία:
Κεντρική ηρωίδα στο μυθιστόρημα «Ζωή μεθόρια» είναι η Ζωή, καθηγήτρια αγγλικών, που ακολουθεί μια μοναχική διαδρομή στις ακριτικές περιοχές της Θράκης. Ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη και κατευθύνεται στην Καβάλα, την Αλεξανδρούπολη, την Ορεστιάδα και το Διδυμότειχο. Έχοντας μια βαθιά εσωτερική πληγή να αιμορραγεί, η Ζωή διατρέχει την πολύχρωμη δεκαετία του ’80 που ξετυλίγεται γεμάτη αντιφάσεις, προκλήσεις, αγωνίες, πολιτικά πάθη και ξεφαντώματα σε ντισκοτέκ. Τα πάντα γύρω της αλλάζουν, ενώ η ίδια προσπαθεί να αναμετρηθεί με το παρελθόν, να θεραπεύσει τις πληγές της, να χειραφετηθεί και να ορίσει εκ νέου τον εαυτό της.
Στις διηγήσεις που φέρουν τον τίτλο «Η νοσταλγία της απώλειας», ο συγγραφέας αφηγείται τριάντα μία ιστορίες χωρισμένες σε τρείς κύκλους, με κοινή αφετηρία τη μνήμη. Ο πρώτος κύκλος αφορά την εποχή που ήταν νεοδιόριστος καθηγητής στη μέση εκπαίδευση, ο δεύτερος περιέχει ευσύνοπτες ιστορίες από τις χρονιές που εργαζόταν σε δημοτική βιβλιοθήκη, ενώ οι κύκλοι ολοκληρώνονται με την Αθήνα και το πολυδαίδαλο πλήθος που την απαρτίζει. Ίσως το πιο προσωπικό και εξομολογητικό βιβλίο του συγγραφέα. Έντονη σε όλες τις διηγήσεις, μια γλυκόπικρη χροιά νοσταλγίας καθώς και η αίσθηση της απώλειας.
