Τα προϊόντα της αρχαίας χρυσοχοΐας, κατά κανόνα μικρά σε μέγεθος, συνδυάζουν διάφορες τεχνικές κατασκευής και διακόσμησης.
Υπήρχαν δύο τεχνικές κατασκευής χρυσών αντικειμένων: η χύτευση, τεχνική που δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη, και η κατασκευή από σφυρήλατα ελάσματα.
Η δεύτερη ήταν η πλέον διαδεδομένη στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Ο τεχνίτης τοποθετούσε τον χρυσό που επρόκειτο να σφυρηλατήσει ανάμεσα σε στρώσεις περγαμηνής και τον χτυπούσε με ένα σφυρί που διέθετε στρογγυλεμένη επιφάνεια κρούσης, παράγοντας έτσι επίπεδα ελάσματα.
Για να χρησιμοποιηθούν στην κατασκευή αντικειμένων, τα χρυσά ελάσματα έπρεπε να πάρουν την κατάλληλη πλαστική μορφή, χαμηλό ή έξεργο ανάγλυφο, που επιτυγχανόταν κυρίως με τις τρεις ακόλουθες τεχνικές:
|
|
|
Το έλασμα τοποθετούνταν σε κοίλη μετάλλινη ή ξύλινη μήτρα και πιεζόταν με ξύλινο εργαλείο (σχ. 1).
Το έλασμα τοποθετούνταν πάνω σε υπόστρωμα κεριού, μόλυβδου ή πίσσας και πιεζόταν με μετάλλινη σφραγίδα που έφερε στο ένα άκρο της ανάγλυφο το επιθυμητό σχήμα (σχ. 2).
Το έλασμα πιεζόταν σε πρόπλασμα του επιθυμητού θέματος, σε μήτρα που έχει διακόσμηση σε έξεργο ανάγλυφο, παίρνοντας έτσι το σχήμα του αναγλύφου (σχ. 3).
