Η παραλληλόγραμμη μαρμάρινη βάση (ΜΘ 1790), έχει στην επάνω επιφάνεια της μια κυκλική βάθυνση για τη στήριξη αγάλματος.  

Βρέθηκε κατά την καθαίρεση των ανατολικών τειχών της Θεσσαλονίκης και εντάχθηκε στη δημόσια συλλογή που συγκροτήθηκε από τις Οθωμανικές αρχές στο Αυτοκρατορικό Λύκειο της Θεσσαλονίκης, Σουλτανιέ ή Ιδαδιέ (τη σημερινή παλιά Φιλοσοφική). Η Ιδαδιέ θεωρούνταν παράρτημα του Αυτοκρατορικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης.

Την επιγραφή δημοσίευσε για πρώτη φορά το 1909 ο Πέτρος Ν. Παπαγεωργίου, ένας από τους πιο δραστήριους λόγιους της ελληνικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης. Ο Παπαγεωργίου, την περίοδο πριν την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς, δημοσιεύει αρχαιογνωστικές μελέτες για την περιοχή. Τοποθετώντας τα αρχαία μνημεία στο κέντρο του πνευματικού αγώνα του ελληνισμού, στοχεύει στην αφύπνιση των υπόδουλων Ελλήνων.

Η αφιερωματική επιγραφή στην μπροστινή όψη αναφέρεται στον σύλλογο του Αιγύπτιου θεού Ερμανούβιδος, μιας θεότητας που προέκυψε από τον συγκερασμό του Ερμή και του Άνουβι, δύο θεοτήτων που έχουν κοινή την ιδιότητα του κριτή των ψυχών. Σύμφωνα με την επιγραφή οι πρόεδροι του λατρευτικού θιάσου του θεού τιμούν ένα από τα μέλη του, τον Κλαύδιο Αύξιμο.

      [Π]ο̣νπώνιον Ἕλενον κὲ Κάσσιον             

[π]ρ̣οστάτες θρησκευτῶν καὶ τῶν σηκοβατῶν

θ̣εοῦ Ἑρμανούβιδος Κλαύδιον Αὔξιμον

τὸν καὶ Πιέριν τὴ<ν> πρὸς τὸν 〚π̣α̣τ̣[έ]ρ̣α̣〛

πατέρα τειμὴν Κλαύδιον Γάϊον τειμῆς χάρι̣ν̣

ἀρχινακοροῦντος Μάρ(κου) ‘ Αὐρ(ηλίου) ‘ Ἰούσ∙του.

Μπορείτε να δείτε το αντικείμενο στην περιοδική έκθεση «Για μια φλόγα που καίει [1821-2021] Αρχαιότητες και Μνήμη, Θεσσαλονίκη – Μακεδονία».