Πιθανότατα προοριζόταν για ανάρτηση, όπως δηλώνουν οι μικρές τρύπες μπροστά από τα αυτιά και στο κέντρο του μετώπου, από τις οποίες περνούσαν δερμάτινα συνήθως κορδόνια.

Από τη Θεσσαλονίκη, ανατολικό νεκροταφείο. 1ος-2ος αι. μ.Χ.

ΜΘ 4302: Πήλινη θεατρική μάσκα που απεικονίζει τον γέροντα Παπποσιληνό, παιδαγωγό του θεού Διονύσου. Έχει αυστηρή έκφραση, μεγάλα διάτρητα μάτια, πλούσια γενειάδα και άτριχο κεφάλι που στεφανώνεται με κισσό. Φέρει τρεις μικρές τρύπες που χρησίμευαν για ανάρτηση.

Άγνωστης προέλευσης. 1ος - 2ος αι. μ.Χ.

ΜΘ 114: Τμήμα πήλινης θεατρικής μάσκας που παριστάνει νέα γυναίκα. Έχει διάτρητα μάτια και τρύπες ανάρτησης στα μαλλιά της (στο ύψος των αυτιών).

Από τη Θεσσαλονίκη, ανατολικό νεκροταφείο. Ύστερος 1ος αι. π. Χ - αρχές 1ου αι. μ.Χ.

ΜΘ 5092: Τμήμα πήλινης θεατρικής μάσκας, σε φυσικό μέγεθος, που παριστάνει νεανική αντρική μορφή. Η έκφραση του προσώπου είναι σοβαρή. Στο μέτωπο φέρει πλατιά ταινία, πάνω από την οποία πέφτουν οι μπούκλες των μαλλιών. Έχει μικρές τρύπες, προφανώς για ανάρτηση.

Άγνωστης προέλευσης. 1ος αι. π.Χ. - 1ος αι. μ.Χ.

ΜΘ 4920: Πήλινο αγγείο σε μορφή θεατρικής μάσκας, με ίχνη κόκκινου χρώματος. Η μάσκα αποδίδει ηλικιωμένη μορφή, όπως μαρτυρούν οι βαθιές ρυτίδες στο πρόσωπο. Έχει μεγάλα μάτια, φαρδιά και πλακουτσωτή μύτη και σχηματοποιημένη γενειάδα. Στην κορυφή της κεφαλής διαμορφώνεται ο λαιμός και το χείλος του αγγείου.

Άγνωστης προέλευσης. 2ος αι. μ.Χ.

ΜΘ 3496: Πήλινο λυχνάρι με ανάγλυφη παράσταση θεατρικής μάσκας της Νέας Κωμωδίας. Η μάσκα αποδίδεται με σχηματοποιημένα μαλλιά και γενειάδα, έντονες ρυτίδες στο πρόσωπο και ανοιχτό στόμα, από το οποίο γέμιζαν το λυχνάρι με καύσιμο υλικό.

Από τη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης (Λεμπέτ). 1ος αι. π.Χ. - 1ος αι. μ.Χ.

Η Νέα Κωμωδία δημιουργήθηκε στα τέλη του 4ου αι. π.Χ., επηρέασε τη λατινική κωμωδία και εξελίχτηκε στην κωμωδία ηθών των νεότερων χρόνων.

ΜΘ 17540: Χάλκινο μετάλλιο με προτομή της θεάς Αθηνάς, το οποίο διακοσμούσε επίσημο μακεδονικό άρμα. Πάνω στο κεφάλι της θεάς, στη θέση του κράνους της, αποδίδεται το προσωπείο της νεκρής Μέδουσας, σε μια εξαιρετικά γαλήνια έκφραση που καμία σχέση δεν έχει με το αποκρουστικό τέρας των αρχαϊκών χρόνων.

Από τη Θεσσαλονίκη, ανασκαφή Πλατείας Διοικητηρίου. Μέσα 2ου αι. π.Χ.

ΜΘ 9815: Επιτύμβιος βωμός ενός ηθοποιού της τραγωδίας με το όνομα Μάρκος Ουαρείνιος Αρέσκων (Αρέσκων = αυτός που αρέσει), ο οποίος έζησε τον 2ο αι. μ.Χ. και χάθηκε πρόωρα. Ο ηθοποιός εικονίζεται με ενδυμασία στρατιωτικού, ενδεικτική του ρόλου που πιθανόν είχε υποδυθεί.

Το τραγικό προσωπείο γυναίκας στα αριστερά ίσως υπαινίσσεται τις υποκριτικές του ικανότητες και σε γυναικείους ρόλους.

Ο βωμός βρέθηκε εντοιχισμένος στο ανατολικό τείχος της Θεσσαλονίκης. 2ος αι. μ.Χ.

Ζ 13: Χάλκινη σφυρήλατη κεφαλή γυναίκας, πιθανόν Μαινάδας, με μαλλιά διαμορφωμένα σε κυματοειδείς μπούκλες. Πρόκειται για προσωπείο που διακοσμούσε τη βάση της λαβής μιας χάλκινης οινοχόης (κανάτας).

Δερβένι, τάφος Ζ. Περίπου 330-320 π.Χ.