«24 ώρες στην πόλη |ΣΑΝ ΣΚΙΑ| Θεσσαλονίκη»

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης συμμετέχει στην καλλιτεχνική δράση «24 ώρες στην πόλη |ΣΑΝ ΣΚΙΑ| Θεσσαλονίκη» που διοργανώνει ο Δήμος Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής της Πόλης 2023.

“This thing of darkness I acknowledge mine” William Shakespeare

Ο καλλιτέχνης Αλέξανδρος Μιχαήλ, ως σιωπηλή φιγούρα ντυμένη με μαύρο ολόσωμο spandex zentai, που καλύπτει και το πρόσωπο, περπατάει στο αστικό τοπίο της πόλης, κάθεται σε δημόσια παγκάκια, μπαίνει στα λεωφορεία, σε δημόσιους χώρους (μουσεία, μνημεία, καφέ, μπαρ, μαγαζιά), περπατάει στους δρόμους.

Αν, όπως λέει ο Γιουνγκ, η σκιά μας είναι το σκοτάδι μέσα μας, που αρνούμαστε να δεχτούμε ως δικό μέσα μας, προσπαθούμε να το κρύψουμε και προτιμούμε να το προβάλουμε στους άλλους, τι θα γίνει αν φέρουμε το σκοτάδι αυτό στον δημόσιο χώρο και ποιοί είναι οι άλλοι που επιλέγουμε ως καθρέφτες του σκοταδιού μας;

Η performance “24 ώρες στην πόλη | ΣΑΝ ΣΚΙΑ | Θεσσαλονίκη” είναι μια απόπειρα να διερευνηθεί η σχέση της πόλης με το ανοίκειο.

Έχετε ποτέ κυκλοφορήσει στους δρόμους της πόλης νιώθοντας σαν να μην υπάρχετε ή σαν να θέλετε να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί; Ήταν από ντροπή; Από φόβο για τον δημόσιο χώρο ή για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο; Αίσθημα κατωτερότητας λόγω κοινωνικής καταγωγής, ταυτότητας, εθνικότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, φύλου, επαγγέλματος, αναπηρίας; Λόγω κατάστασης υγείας; Ανεργίας; Αστεγίας; Ψυχικής υγείας; Λόγω χρήσης ουσιών; Πώς είναι να κοιτάζει κανείς τον κόσμο, όταν ο ίδιος είναι ο “κανένας”;

Ποια θα είναι η αντίδραση του κόσμου βλέποντας μία ανθρώπινη φιγούρα σαν σκιά, χωρίς πρόσωπο, να κυκλοφορεί στους δημόσιους χώρους της πόλης; Θα γελάσουν; θα φοβηθούν; Θα ξαφνιαστούν; Θα συνεχίσουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Υπάρχει στα αλήθεια χώρος για “το άλλο” στις σύγχρονες δυτικές μεγαλουπόλεις; Πόσο άνετα νιώθουμε μπροστά στο άγνωστο; Και τι είμαστε διατεθειμένοι να προβάλουμε πάνω του; Μπορεί άραγε αυτή η συνάντηση με το ανοίκειο να διακόψει την καθημερινότητα των κατοίκων ή ακόμη και να ανοίξει νέους ορίζοντες στο πώς βιώνουν και κατοικούν το δημόσιο χώρο της γειτονιάς τους και της πόλης; Και εν τέλει, χωράει το ανοίκειο στις προσωπικές αναπαραστάσεις που δημιουργεί ο καθένας για την πόλη (του) και για τον (δημόσιο) χώρο;