Μετά τη θερινή ραστώνη επανερχόμαστε με πρώτο καλεσμένο για τη νέα σεζόν τον συγγραφέα Χρήστο Οικονόμου και δύο βιβλία του: Κάτι θα γίνει, θα δεις, διηγήματα και Πες της, νουβέλα, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πόλις.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Χρήστος Οικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Έχει δημοσιεύσει τέσσερις συλλογές διηγημάτων και έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, το Prix Littéraire des Jeunes Européens, το Chowdhury Prize in Literature, το O. Henry Prize for Short Fiction και με άλλα βραβεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Διηγήματά του έχουν εμφανιστεί σε πολυάριθμες ελληνικές και ξένες ανθολογίες, έχουν μεταφερθεί στο θέατρο και στον κινηματογράφο και έχουν μεταφραστεί σε 17 γλώσσες.
Λίγα λόγια για τα βιβλία
Η συλλογή διηγημάτων Κάτι θα γίνει, θα δεις απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος – Νουβέλας το 2011. Δεκάξι ιστορίες από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Από τον ντόκο των Κρητικών μέχρι το ουζερί «Υπάρχω» και το φουγάρο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι. Ιστορίες για τράπεζες που παίρνουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά, για όνειρα που γίνονται στάχτη. Για το σκοτάδι που ζει στη διπλανή πόρτα. Κάτι θα γίνει όμως, θα δεις. Γιατί εκεί όπου μεγαλώνει ο φόβος μεγαλώνει κι εκείνο που σώζει από τον φόβο.
«Με το Κάτι θα γίνει, θα δεις ο συγγραφέας ξεπερνά τον σκόπελο του δεύτερου βιβλίου και κατακτά μια διακριτή θέση στη σύγχρονη ελληνική διηγηματογραφία», επισήμανε ο Κώστας Κατσουλάρης στην κριτική του για τη bookpress.gr. «Είναι αυτό που κάνει τους ήρωες του Οικονόμου τόσο τραγικούς, συγκινητικούς, μα ποτέ αξιολύπητους: το ήθος τους. Ο αβίαστος, φυσικός, ταπεινός ανθρωπισμός του συγγραφέα διαχέει στον κόσμο τους ένα γλυκό παρηγορητικό φως».
Το Πες της είναι η ιστορία μιας κούριερ που περιπλανιέται σαν αερικό σε χιονισμένα βουνά και ασημένιες θάλασσες, σε δρόμους χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σημάδια και χαρακιές, μπαινοβγαίνει σε μεζονέτες με εσωτερικό ασανσέρ και πολυκατοικίες χωρίς ασανσέρ, και κάνει παραδόσεις σε καλούς και κακούς ανθρώπους, αγενείς και ευγενικούς, βασανισμένους και καλοζωισμένους – σε ανθρώπους που μοιάζουν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα κι άλλους που μοιάζουν να μην ξέρουν τι θα πει κλάμα. Μια ιστορία ειπωμένη με γλώσσα που πότε αντιλαλεί και πότε σωπαίνει, ευφραίνεται και συστέλλεται, κρύβεται και φανερώνεται, παλεύοντας ν' ακολουθήσει τα ματωμένα χνάρια που αφήνουν οι άνθρωποι και τα πράγματα στο χιόνι. Μια ιστορία για το μυστήριο, τον πόνο, την τραγικότητα, την τρέλα, αλλά και την ανθρωπιά, την ελπίδα, την κρυμμένη ομορφιά και την ποίηση της σύγχρονης ζωής.
Εφτά χρόνια τώρα έχω δει πολλά κι έχω ακούσει άλλα τόσα, είναι η φύση της δουλειάς τέτοια, είναι και η δική μου, πάω πάντα παντού, ό,τι ώρα και μέρα να 'ναι, κοντά ή μακριά, με βροχή, καύσωνα ή χιόνι.
