Καλεσμένη της Λέσχης Ανάγνωσης του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης είναι η συγγραφέας Ισμήνη Καρυωτάκη με το βραβευμένο της μυθιστόρημα Φυγόδικος δεν ήμουν, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Ισμήνη Καρυωτάκη γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1947. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και σκηνογραφία στην Ecole Nationale des Beaux Arts, στο Παρίσι. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας στο Παρίσι (στο γραφείο του Γ. Κανδύλη) και στην Αθήνα (σε θέματα προστασίας και διαχείρισης παρόχθιων και παράκτιων περιοχών). Εργάστηκε ως σκηνογράφος στην Αθήνα (στο θέατρο και στον κινηματογράφο), συμμετείχε επίσης ως ηθοποιός στην ταινία “Καρκαλού” του Σταύρου Τορνέ. Από το ’97 ασχολείται ενεργά με τη ζωγραφική και την γραφή. Έχει πραγματοποιήσει έντεκα εκθέσεις ζωγραφικής (ατομικές και ομαδικές). Έχει συγγράψει επτά βιβλία: Οι ληστές της Ανθολογίας του μαύρου χιούμορ, μυθιστόρημα, εκδόσεις Ποταμός, 2020 / Χωρίς Ταξίμετρο, νουβέλα, εκδόσεις Το Ροδακιό, 2019 / Στους Δρόμους, μυθιστόρημα, εκδόσεις Το Ροδακιό, 2017 / Απόπειρα συνάντησης, νουβέλα, εκδόσεις Το Ροδακιό, 2011 / ‘’Μετατροπή, Αντλιοστάσιο, Γιάλοβα’’, χρονικό, εκδόσεις Το Ροδακιό, 2005 / Το Νησί, εκδόσεις Το Ροδακιό, 2001 / Στο σκοτάδι και στο φως λάμνει η ψυχή μου, εκδόσεις Το Ροδακιό, 1997. Το μυθιστόρημα Φυγόδικος δεν ήμουν κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2023.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Στην κεντρική πλατεία μιας πόλης στη Βόρειο Ελλάδα το σμιλευμένο άγαλμα της Αυτής Μεγαλειότητας της Βασίλισσας των Ελλήνων έχει καθαιρεθεί. Στο ίδιο σημείο –στη διαφημιστική πινακίδα του πρώτου κινηματογράφου της πόλης-- ποζάρει γυμνή η Ζωή Λάσκαρη. Το έργο που παίζεται είναι ο ‘’Ο Κατήφορος’’. Αυτή ακριβώς η ιστορική και χρονική συγκυρία τυλίγει σα νήμα τη ζωή και το πεπρωμένο των ηρώων του βιβλίου. Η πόλη βρίσκεται στον Βορρά. Το σπίτι είναι πέτρινο: ριζωμένο στη γη. Οι ένοικοι, ριζωμένοι στις εμμονές τους. Η δάφνη, τετράψηλη, ριζωμένη στον κήπο. Η νύχτα είναι μία και είναι του Αύγουστου. Οι επισκέπτες είναι δύο: άντρας και γυναίκα. Εραστές. Ο άντρας είναι φυγάς. Η γυναίκα τον έφερε εδώ. Η πόλη, το σπίτι, οι ένοικοι τού είναι άγνωστοι. Κανείς δεν τον περιμένει, κανείς δεν τον γνωρίζει, κάθε αγκωνάρι τον καταδιώκει, κάθε ένοικος είναι γι’ αυτόν πυρακτωμένο σίδερο. Και η γυναίκα είναι κλειδωμένη στο δωμάτιο της. Θα βγει να χτυπήσει την πόρτα του μέσα στη νύχτα; Κάποιος από τους δυο τους πρέπει πάση θυσία να μιλήσει πρώτος στον άλλον. Αν όχι, η μεταξύ τους σχέση θα σκάσει σαν πυριτιδαποθήκη. Ξημερώνει. Ο ήλιος είναι ολοκαίνουργιος, τα σύννεφα τρέχουν και οι δρόμοι ξετυλίγονται. Το αρχοντικό κοιτάζει ενοίκους και επισκέπτες στα μάτια, περιμένοντας την αντίδραση τους: Θα συμφιλιωθούν ή θα παραμείνουν ξένοι;
